niedziela, 29 czerwca 2014

Legowiska



LEGOWISKO dla Twojego psa.

Wybierając odpowiednie
legowisko dla swojego pupila
należy mieć na względzie:       

rozmiary naszego pupila,
    materiał z którego winno być wykonane,
        kształt
             kolorystykę

                  funkcjonalność.


Przeciętny dorosły pies przesypia około czternastu godzin dziennie. Dodatkowo, kilka godzin drzemie, przeciąga się i ziewając obserwuje leniwie toczące się dookoła życie. Pies w pozycji leżącej spędza większość doby, warto więc zadbać, aby czas ten spędzał możliwie najwygodniej.
Po pierwsze wygoda
Legowisko kupujemy dla naszego psa i to z jego perspektywy dokonywać musimy wyboru. Nawet najpiękniejsze, najlepiej pasujące do wystroju salonu posłanie nie zda rezultatu, jeśli czworonóg odmówi leżenia na nim ze względu na jakieś mankamenty. A tych potrafi być wiele. Przede wszystkim na komfort użytkowania wpływają: odpowiednie wymiary posłania, materiał wierzchni i rodzaj zastosowanego wypełnienia.
Bez względu na to, czy wybierzemy całkowicie płaski materac, posiadający miękkie ścianki czy piankową budę, zasada dotycząca wielkości jest jedna. Pies musi mieć zapewnioną przestrzeń, w której swobodnie zmieści się po całkowitym rozciągnięciu. Nie zawsze leży on zwinięty w kulkę w pozycji embrionalnej i wówczas ograniczona przestrzeń może źle wpłynąć na jego wypoczynek. Właściciel może sam przekonać się o najlepszych wymiarach – wystarczy położyć psa na boku, zmierzyć od łba do ogona i dodać 10 – 15 centymetrów.

 
Dla szczeniaka najlepszym rozwiązaniem jest zakup legowiska w kształcie maty lub koca. Dobrym rozwiązaniem są tzw. pontony. Kupując legowisko dla szczeniaka musimy pamiętać, żeby wielkość posłania była dobrana z należytym dla danej rasy wzrostem. Zabudowane legowiska są absolutnie niefunkcjonalne i nadają się dla starszych psów, których problem rośnięcia już nie dotyczy.
 

Aby prawidłowo dobrać rozmiary legowiska należy wziąć pod uwagę wysokość psa i długość od czubka nosa do ogona - zawsze trzeba uwzględnić kilkanaście dodatkowych centymetrów, gdyż w innym przypadku zwierzę może mieć znacznie skrępowane ruchy.
Pamiętajmy, że psy potrzebują sporej przestrzeni i nader często wnoszą do swojego lokum niezliczoną liczbę zabawek i gadżetów. Jeżeli nie ogranicza nas problem przestrzeni, nie powinniśmy celowo zmniejszać rozmiarów legowiska.



Legowisko dla psa w typie kanapy jest bardzo solidne i wygodne dla psa. Przede wszystkim ogranicza przeciągi i pozwala na zachowanie pewnej intymności. Jest też wspaniałym elementem dekoracyjnym w mieszaniu.

 

Wersją alternatywną dla kanapy jest legowisko w kształcie budy. Nie każdy właściciel może pozwolić sobie na zakup tak dużego legowiska, gdyż zabiera dużo przestrzeni mieszkalnej.
Buda doskonale spełnia jednak wszelkie wymogi zwierzęcia i pozwala mu na zachowanie odrobiny intymności.

Niektóre budy przyjmują nietypowe kształty i przypominają raczej półkole z wyciętym wejściem. Tego typu rozwiązanie sypialniane jest korzystne dla psów ras małych i miniaturek. Warto jednak przeanalizować czy zwierzę będzie miało wystarczający dostęp powietrza, oraz wyściełać środek budy odpowiednią matą, albo kocem.

Materace stanowią odpowiednie rozwiązanie dla osób, które często podróżują i zabierają w wojaże swoje zwierzęta. Materace są zazwyczaj wykonane z materiałów nieprzemakalnych, dzięki czemu możemy ich używać niemalże w każdym miejscu i o każdej porze. Legowiska posiadają również specjalne pokrycie i są łatwo podlegają wszelkim zabiegom czyszczącym.



Legowisko dla psa w kształcie pontonu nie ogranicza przestrzeni życiowej psa i
pozwala na przybranie każdej, możliwej pozycji. Dzięki niskiemu pułapowi zabezpieczeń pies może w dowolny sposób przeciągać się na swoim posłaniu i nic go nie ogranicza. Do większości legowisk dołączana jest poduszka, która stanowi miły akcent- szczególnie, jeśli posłanie przeznaczone jest dla mniejszych psów i szczeniąt.




 Maty nie są regularnym legowiskiem dla czworonogów, a stanowią jedynie dodatek. Możemy je wykorzystać do wyściełania transporterka, klatki, bądź kojca dla psa.

 



Nieco bardziej ekstrawaganccy właściciele mogą zakupić swoim pupilom specjalne mebelki. Meble dla psów są praktycznymi miniaturkami ludzkiego wyposażenia wnętrz.


MATERIAŁ
Materiał, z którego wykonane jest legowisko, powinien być dostosowany do potrzeb zwierzęcia, ale także praktyczny i łatwy w czyszczeniu. Zazwyczaj legowiska psie wykonane są z wytrzymałych tkanin tapicerskich (obiciowych), grubego pluszu, sztruksu, syntetycznej cordury czy eko-skóry. Materiał musi być miękki, przyjemny w dotyku, podatny na psi ruch, ale także trwały i łatwy w utrzymaniu higieny. W żadnym razie nie powinniśmy decydować się na materiały sztuczne, które obcierają skórę psa i szybko ulegają degradacji. Jedynym z najczęściej stosowanych materiałów jest kodura, która fakturą przypomina materiał wykorzystywany do produkcji plecaków, jednakże jej gęstość jest znacznie większa. Kodura jest łatwa w utrzymaniu i bardzo wytrzymała, przez co łóżko może nam posłużyć nawet przez kilka sezonów. Dla mniejszych psów warto wybierać delikatniejsze tkaniny. Ich małe ciałka są zbyt lekkie, by twarde tkaniny tapicerskie odpowiednio układały się pod ich ciężarem. Posłanie większego psiaka  musi być trwalsze, wykonane może zostać z mniej elastycznego lecz wytrzymalszego materiału, odpornego zwłaszcza na pazury.
Nie należy się łudzić, że jedno legowisko wystarczy na całe życie zwierzęcia. Psy nader często gryzą, drą i drapią swoje legowiska, przez co ich żywotność jest znacznie skrócona. Jeżeli pies przejawia znaczne tendencje destrukcyjne, nie warto decydować się na zakup droższych posłań, które bardzo szybko ulegną degradacji.

KOLORYSTYKA
Wybór odpowiedniej kolorystyki posłania wydaje się być sprawą drugorzędną. Niemniej jednak, jeśli głębiej przyjrzymy się sprawie, przekonamy się jak ważny jest wybór odpowiedniej barwy. Psy o włosie jasnym powinny mieć posłanie zachowane w podobnej kolorystyce; podobnie rzecz się ma z psami o ciemniej i gęstej sierści. Pies pozostawia największą ilość włosa właśnie na swoim legowisku - jeżeli jego barwa będzie odpowiadała barwie sierści, zanieczyszczenia nie będą aż tak bardzo widoczne. Kolorowe posłania mogą bardzo rozdrażnić psa. Zwierzęta źle sobie radzą z barwami jaskrawymi niekiedy mogą wywołać u nich zachowania agresywne.

HIGIENA
Wybierać należy przede wszystkim modele, które umożliwiają odświeżanie i to w jak najwyższej temperaturze. O ile posłanie dla mniejszego pupila zmieści się w domowej pralce, nawet w całości, o tyle legowisko dla większego czworonoga musi zostać rozebrane na części. Sierść powinna zostać łatwo usunięta za pomocą odkurzacza, a plamy z błota – wilgotną szmatką.

WYPEŁNIENIE
Do wypełnienia psiego legowiska wykorzystywana jest zazwyczaj gąbka, wkład z włókien syntetycznych bądź styropianowych kulek. Materiały te sprawiają, że posłania są lekkie, trwałe i niepodatne na wysokie temperatury, dzięki czemu można prać je swobodnie w pralce. Legowiska z dolnej półki mają zazwyczaj najtańsze wypełnienie poliestrowe, które już po
Wypełnienie musi być przede wszystkim elastyczne, dopasowywać się do kształtu psa, dobrze izolować zimno bijące od podłogi, zwłaszcza jeśli są to płytki, cegły czy wylewka betonowa. 
Klasą samą dla siebie są polecane przez Psiabuda.com.pl legowiska LILLIBED.
 

LILLIBED stosuje w swoich produktach wyłączne naturalne wypełnienia, to sprawia, że poduszki ​​LILLIBED są antyalergiczne, antybakteryjne, niezwykle wytrzymałe, a także długo zachowują swój kształt i właściwości – są elastyczne, regulują ciepło oraz wilgoć. Powłoka zewnętrzna poduszek i materacy to bioaktywny materiał Trevira, który posiada certyfikat OEKO-TEX® Standard 100 (ustanowiony w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa zdrowotnego na wszystkich poziomach produkcji wyrobu włókienniczego począwszy od wytwarzania przędz aż do produkcji wyrobu gotowego włączając akcesoria takie, jak zamki błyskawiczne i guziki. Tekstylia oznakowane etykietą OEKO-TEX® spełniają wysokie wymagania humanoekologiczne).


JAKOŚĆ
O długiej żywotności posłania świadczy także jakość wykończenia. Szwy muszą być równe, dobrze chwytać materiał, nitki trudne do przerwania, niewystające i niepoplątane, zamki mocne, kryte, dobrze wstawione.
Jeśli zwrócisz uwagę na wymienione elementy i wybierzesz najodpowiedniejsze legowisko dla swojego pupila istnieje wielkie prawdopodobieństwo, że zazdrościć będziesz swojemu psiakowi królewskiego posłania na miarę największego przyjaciela.


 


czwartek, 13 lutego 2014

Alaskan malamute

HISTORIA RASY ALASKAN MALAMUTE 
 
Alaskan Malamute zawdzięcza swe istnienie ludowi mieszkającemu na obszarach Kanady, Stanów Zjednoczonych i Rosji, w lodowym świecie rozciągającym się od Cieśniny Beringa, aż po fiordy Wschodniej Grenlandii.
Lud ten to Inuici.
Przed 35 tysiącami lat ludzie migrowali z Centalnej Azji i przekroczyli Cieśninę Beringa. Z nimi migrowały psy w typie szakala. Psy te krzyżowano z arktycznymi wilkami i na przestrzeni wieków dały one początek charakterystycznym rasom północnym w typie malamuta. Charakteryzowały je szorstkie, kudłate futro, zakręcony nad grzbietem ogon i szpiczaste pyski.

Ludziom żyjącym na tych mroźnych obszarach, bez dostępu jakiejkolwiek technologii towarzyszyły ich psy, za pomocą których polowali, tropili zwierzynę i przemieszczali się, choć nie znano wtedy jeszcze sań to korzystano z dwóch żerdzi których końce łączono nad grzbietem psa.

Kiedy ludy dalekiej północy zasiedliły określony obszar, zaczęły hodować psy o określonych potrzebnych im cechach i temperamencie. Zaczęły pojawiać się pewne wzorce i tak lud zwany Malehmiuci wyselekcjonował psy silne, wytrzymałe, które potrafiły pracować przy bardzo oszczędnym wyżywieniu. Lud ten za pomocą tych psów polował i przemieszczał się, kiedy zaczynało brakować pożywienia pokonując przy tym dość duże obszary. Psy te przemieszczając dobytek nie musiały być szybkie, bowiem poruszały się wraz z ich panami. Były za to bardzo wytrwałe i silne.
Inuici Mahlemut zasiedlili obszary w pobliżu Kotzebue Sound w północno-zachodnej części Alaski. Tam właśnie powstała ta wspaniała rasa. Psy Alaska malamute spotykano też bardziej na południe blisko wybrzeża.

Alaska malamute były przyjazne wobec człowieka, ale nie wobec innych psów. Często walczyły o pożywienie, o przywództwo w stadzie o suki. Takie walki często kończyły się tragicznie dla jednego z psów. Dodatkowo psy uważane były za pożywienie i w ciężkich sytuacjach kończyły jako pokarm dla ludzi i innych psów. Przeżywały osobniki najsilniejsze, a średnia długość życia nie przekraczała 7 lat. Dodatkowo Mahlemuci zabijali i zjadali psy agresywne w stosunku do ludzi, stąd dziś niezwykła ich łagodność w stosunku do człowieka.

Część psów kastrowano, aby nie wszczynały bójek, jadły też mniej i lepiej pracowały, a do hodowli przeznaczano tylko młode silne i pracowite osobniki. Kiedy wybuchła gorączka złota w 1896r. poszukiwacze zaczęli potrzebować silnych psów do pracy i przenoszenia ładunków. Koszt takiego zaprzęgu był bardzo duży około 1500$ za zaprzęg i 500$ za dobrego psa.

Rasę zatwierdzona została przez ACK w 1935 roku, w tym samym w którym powstał „Alaskan Malamute Club of America”.

czwartek, 5 września 2013

Karmy holistyczne.

Co to jest karma holistyczna?

Karmy holistyczne to zupełnie odrębny segment karm, wyróżniający się przede wszystkim jakością składników wykorzystywanych do ich produkcji jak i samym procesem technologicznym ich wytwarzania. Aby zasłużyć na miano holistycznej, już nie wystarczy aby karma była idealnie zbilansowana, słowem holistyczny określany jest tylko taki produkt, który zawiera bardzo dużą liczbę naturalnych składników pozyskanych z upraw organicznych, a w szczególności takich, które występują na danym terenie i nie odbywają długich podróży przed przetworzeniem, i tym samym ich wartości odżywcze są najwyższej jakości. 

Określenie „holistyczny” (def. – całościowy) jest współcześnie używane dość powszechnie w kontekście różnych produktów, usług czy też form spędzania czasu. Można spotkać się z holistycznymi kremami, treningami, zabiegami pielęgnacyjnymi czy w reszcie dietami – w każdym przypadku chodzi o to samo.

 "Holistycznie" oznacza, że coś oddziałuje całościowo, kompleksowo; np. holistyczny krem nie tylko punktowo regeneruje tkankę skórną, ale dodatkowo wpływa na ogólną poprawę samopoczucia czy wręcz na poprawę kondycji psychicznej.

Moda na „holistyczność”, powstała w USA i Kanadzie, odzwierciedla podświadomą potrzebę powrotu do natury, życia w równowadze, używania możliwie najbardziej naturalnych produktów, możliwie również najmniej przetworzonych. Jest to więc – można powiedzieć – styl życia, stan świadomości i światopoglądu ludzi, z którego wynika zapotrzebowanie na produkty pasujące do pewnej określonej filozofii.


W przypadku Natural Dog Food Company zasadą jest przetwarzanie składników bez ich uprzedniego przechowywania czyli niemal natychmiast po pozyskaniu. Dzięki tym sposobom produkcji, karma holistyczna jest w stanie zaspokoić nie tylko potrzeby bytowe zwierzęcia, ale także przeciwdziałać występowaniu szeregu zmian patologicznych i ograniczać negatywne skutki wielu chorób.
Różnorodność składników karmy zapewnia też dostępność wielu składników pokarmowych, a to właśnie różnorodność składników pokarmowych zabezpiecza przed wystąpieniem jakichkolwiek stanów niedoborowych i sprawia, że karma holistyczna to pokarm o niezwykle wysokiej wartości biologicznej. 


Wraz z rozwojem wiedzy dotyczącej żywienia zwierząt, identyfikowanych jest coraz więcej substancji niezbędnych do ich prawidłowego rozwoju – witaminy, minerały, flawonoidy (naturalne substancje lecznicze zawarte w roślinach stosowanych od wieków zwłaszcza w medycynie ludowej).

Autor: Tamara Truch www.ekozwierzak.pl

Karmy holistyczne zawierają te substancje, jednak nie są one dodawane w postaci związków chemicznych, ale znajdują się w naturalnych składnikach wykorzystywanych do produkcji karmy – takich jak siemię lniane, brązowy ryż, pełnoziarnisty jęczmień, algi morskie, kasza jaglana, żurawina, cykoria, warzywa, zioła, jaja itp. 

To właśnie odpowiedni i bogaty poziom tych składników w gotowej karmie sprawia, że jest ona produktem tak niezwykłym i zalecanym psom alergicznym. 

Psiabuda.com.pl poleca produkty Natural Dog Food Company.
Autor: Tamara Truch www.ekozwierzak.pl

poniedziałek, 2 września 2013

Biała Głowa - Akbash Dog


                                                         

Akbash dog – nazwa pochodzi od tureckiego słowa „biała głowa”, gdzie ak oznacza biały, a bas – głowa. Jest to starożytna rasa psów pasterskich z Turcji. Początki rasy sięgają kilku tysięcy lat. Akbash dog powiązany jest z innymi pasterskimi rasami, takimi jak Kuvasz i Komondor. Obecnie występuje na zachód od Ankary. Chroni stada owiec przed wilkami i innymi drapieżnikami. W Polsce Akbash dog ujęty jest w wykazie ras psów uznanych za agresywne.

 


 Charakterystyka:

Akbash dog to naturalny opiekun stada i znakomity pracownik. To pies, który odznacza się wielką opiekuńczością wobec domu i rodziny. Te ochronne instynkty, nazywane niekiedy instynktami macierzyńskimi, mogą być stosowane do osób dorosłych, dzieci i innych zwierząt.


 Akbash dog czuje silną potrzebę opieki i czuwania nad bliskimi. Sprowokowany może być niebezpieczny. Ma silnie rozwinięte poczucie terytorialności. Przez wieki, pies ten był chwalony za łagodność względem owiec i zaciętość wobec wilków i innych drapieżników. Najszczęśliwszy jest wówczas gdy jest zajęty i pomocny. Można go angażować w codzienne zadania np. w agroturystyce. Jest przy tym bardzo inteligentny i łatwo się uczy. Jest duży, muskularny, a jego rama pokryta jest gęstym, białym płaszczem, który może być zarówno krótkiej lub średniej długości. 

Akbas dog posiada dużą, silną głowę, solidny, zwężony pysk, wiszące V-kształtne uszy, migdałowe oczy i mocny kark.

 




Warto wiedzieć:

Ten, myślącej rasy pasterski Akbas, prawdopodobnie nie będzie zadowolony z życia w mieszkaniu. Potrzebuje miejsca do wędrówek w bezpiecznym obszarze, najkorzystniej w dużym ogrodzonym podwórku. Akbas może żyć 10 lat. Najczęstsze problemy zdrowotne obejmują dysplazję stawu biodrowego i stan zwany OCD (osteochondritis dissecans). Powinien być szczotkowany regularnie, zwłaszcza wiosną i jesienią, w okresie linienia.


WYSOKOŚĆ:
73-83 cm. 

WAGA:
38-60 kg

SZATA I UMASZCZENIE:
Są to psy o białej sierści, niekiedy z kremowym nalotem. Sierść gęsta dwuwarstwowa z miękkim poszyciem, włos średnio długi prosty lub lekko falujący. Bardzo rzadko spotyka się odmiany krótkowłose.

UŻYTKOWOŚĆ:
Wykorzystywany jest głównie w swojej ojczyźnie jako pies stróżująco-obronny. Ze względu na swoją odwagę rasa jest wykorzystywana jako obrońca zwierząt hodowlanych, potrafi bronić stad nawet przed niedźwiedziem.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Akbasz jest dumnym zwierzęciem wyhodowanym na niekwestionowanego lidera swojego stada. Jako pies pasterski skutecznie chroni powierzone mu zwierzęta. Z drugiej strony jego samodzielność i indywidualizm mogą stanowić wyzwanie w procesie szkolenia lub, gdy traktujemy go tylko jako psa "rodzinnego".

Akbasz podporządkowuje się władzy opiekuna, gdy jego komendy są jasne i zdecydowane. Jeśli właściciel okazuje brak konsekwencji lub słabość, akbasz szybko stara się przejąć przywództwo nad stadem. Dzieje się tak nawet wtedy, gdy pies jest odpowiednio szkolony od szczeniaka. Próby zmiany pozycji w hierarchii grupy pies podejmuje przez całe swoje życie. Może przez długi czas zadowalać się swoim miejscem w stadzie, jednak tylko do momentu, w którym dostrzeże szansę na zmianę. W związku z tym konsekwencja w postępowaniu jest niezbędna.

Akbasz, będąc z natury psem pasterskim, doskonale współżyje z innymi zwierzętami. Jakiekolwiek agresywne zachowanie ze strony innego zwierzęcia zwykle będzie szybko stłumione, choć nie w sposób gwałtowny. Inne agresywne psy (albo inne agresywne akbasze) doprowadzą z całą pewnością do walki o przywództwo. Z drugiej jednak strony psy uległe, z natury pozbawione chęci rywalizacji, znajdą w akbaszu najlepszego kompana. Psy tej rasy posiadają bardzo silnie rozwiniętą więź z innymi zwierzętami, w tym oczywiście innymi psami. Niezbędne jest oswajanie akbasza od szczeniaka z obecnością innych zwierząt w pobliżu.

Akbasz także w stosunku do dzieci dobrze się zachowuje, zapewne uważając je za członków stada, które oczywiście należy chronić. Z powodu jednak niezwykle silnego dążenia do jak najwyższej pozycji w hierarchii grupy, dzieci nie powinny mieć zbyt dużego kontaktu z psem podczas decydujących okresów w rozwoju psa, szczególnie od szóstego do dwunastego miesiąca życia oraz, w mniejszym stopniu, generalnie przez pierwsze dwa lata jego życia. Akbasz spędza większość tego czasu bardzo aktywnie, ciągle sprawdzając swoją pozycję w grupie, a dzieci mogą zostać nieumyślnymi celami tego dominującego zachowania. Zwykle nie oznacza to potencjalnego zagrożenia dla dzieci, może jednak doprowadzić do sytuacji "konfliktowych" i dlatego powinno się ich unikać.

Akbasze nie są z reguły najbardziej energicznymi psami na świecie. Hodowane są bowiem po to, by spędzać większość czasu odpoczywając i pilnując stada. Niemniej jednak są one zdolne do aktywnego zachowania ( szczególnie we wczesnych latach rozwoju) i wymagają regularnych ćwiczeń, aby utrzymać je w odpowiedniej kondycji. Akbasz zbyt długo trzymany w pomieszczeniu staje się apatyczny i przygnębiony, tracąc wiele ze swego uroku.

Będąc psem pasterskim akbasz potrzebuje obecności człowieka, lub innych zwierząt, w swoim otoczeniu. Chociaż może przebywać przez umiarkowany okres czasu sam, bo jest wychowany do samodzielnego pilnowania stada bez ingerencji człowieka, to jednak zawsze dąży do przebywania w towarzystwie innych członków grupy i nie powinien być długo pozostawiany samotnie bez udziału ludzi. Psy te zachowują się niszczycielsko, kiedy czują, że są opuszczone i dlatego ważne jest zapewnienie im odpowiedniego kontaktu.

piątek, 16 sierpnia 2013

Król terierów - Airedale Terier


Zdjęcie: Zaczynamy od początku - pierwszy na pupil to 
Airedale terrier
Historia
Airedale terier - rasą brytyjską, pochodzącą z hrabstwa Yorkshire. Nazwa pochodzi od wystawy odbywającej się w Airedale, na której licznie wystawiano tak zwane „waterside” teriery, pochodzące z miejscowości w dolinach rzek Wharfe, Calder i Aire. Największy z terierów, często nazywany jest królem terierów - posiadający wszystkie typowe cechy tej grupy psów.  Ma znakomity węch - wykorzystywany był jako pies tropiący, pies policyjny i służbowy.
Wygląd
Największy z terierów, muskularny, aktywny, dość krępy, nie sprawia wrażenia wysokonożnego, ani nadmiernie wydłużonego.
Sierść: twarda, gęsta i szorstka, nie tak długa, by wydawała się zmierzwiona. Włos przylegający, prosty i zwarty porasta tułów i kończyny. Sierść okrywowa, wierzchnia jest twarda, druciana, sztywna, podszerstek miękki i krótszy. Najtwardsza sierść jest lekko falista. Kędzierzawy lub miękki włos jest wysoce niepożądany.
Maść: górne partie szyi, grzbiet i wierzch ogona są czarne lub szaro-czarne. Pozostała powierzchnia ciała podpalana. Uszy są często ciemniejsze, a czarne naloty (osmolenia) mogą występować wokół szyi i na skroniach. Dopuszczalne trochę białych włosów na piersi.
Temperament
Pies o bystrym wyrazie, szybki w ruchach, reagujący na każdy bodziec, stale w napięciu. Wskazuje na to wyraz oczu, sposób noszenia uszu i postawiony ogon. Łatwy w kontaktach , ufny i przyjacielski, odważny i inteligentny. Czujny i nieustraszony, ale nie agresywny.
Tresura
Jest inteligentnym psem i łatwo uczy się nowych komend.
Airedale Terier - rasą brytyjską, pochodzącą z hrabstwa Yorkshire. Nazwa pochodzi od wystawy odbywającej się w Airedale, na której licznie wystawiano tak zwane „waterside” teriery, pochodzące z miejscowości w dolinach rzek Wharfe, Calder i Aire. Największy z terierów, często nazywany jest królem terierów - posiadający wszystkie typowe cechy tej grupy psów. Ma znakomity węch - wykorzystywany był jako pies tropiący, pies policyjny i służbowy.
 
 
 
 
Wygląd
 
Największy z terierów, muskularny, aktywny, dość krępy, nie sprawia wrażenia wysokonożnego, ani nadmiernie wydłużonego.
Sierść: twarda, gęsta i szorstka, nie tak długa, by wydawała się zmierzwiona. Włos przylegający, prosty i zwarty porasta tułów i kończyny. Sierść okrywowa, wierzchnia jest twarda, druciana, sztywna, podszerstek miękki i krótszy. Najtwardsza sierść jest lekko falista. Kędzierzawy lub miękki włos jest wysoce niepożądany.
Maść: górne partie szyi, grzbiet i wierzch ogona są czarne lub szaro-czarne. Pozostała powierzchnia ciała podpalana. Uszy są często ciemniejsze, a czarne naloty (osmolenia) mogą występować wokół szyi i na skroniach. Dopuszczalne trochę białych włosów na piersi.
 
Temperament
Pies o bystrym wyrazie, szybki w ruchach, reagujący na każdy bodziec, stale w napięciu. Wskazuje na to wyraz oczu, sposób noszenia uszu i postawiony ogon. Łatwy w kontaktach , ufny i przyjacielski, odważny i inteligentny. Czujny i nieustraszony, ale nie agresywny.
 
Tresura
Jest inteligentnym psem i łatwo uczy się nowych komend.
 
 WYGLĄD OGÓLNY:
Największy z terierów, muskularny, aktywny, dość krępy, nie sprawia wrażenia wysokonożnego lub o przesadnie długim tułowiu.
ZACHOWANIE/CHARAKTER:
Pies o bystrym wyrazie, szybki w ruchach, reagujący na każdy bodziec, stale w napięciu. Wskazuje na to wyraz oczu, sposób noszenia uszu i postawiony ogon. Łatwy w kontaktach , ufny i przyjacielski, odważny i inteligentny. Czujny i nieustraszony, ale nie agresywny.


GŁOWA: 
O dobrych proporcjach, bez widocznej różnicy w długości mózgoczaszki i trzewioczaszki. Nie ma na niej zmarszczek.
Mózgoczaszka: długa i płaska, niezbyt szeroka między uszami, zwęża się łagodnie ku oczom.
Stop mało zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosa czarna.
Kufa dobrze wypełniona pod oczami, nie może być w profilu zadarta do góry ani opadająca, płasko klinowata lub z gruba ciosana. Jej modelowanie powinno być zgrabne.
Wargi przylegające.
Uzębienie szczęka i żuchwa są głębokie, mocne i muskularne, gdyż siła chwytu jest bardzo pożądana. Nie mogą mieć jednak kształtu tak zaokrąglonego, by policzki psa wydawały się pucułowate, co jest uważane za wadę. Zęby są mocne. Zgryz nożycowy, to znaczy, że górne siekacze w ścisłym kontakcie przykrywają dolne i są ustawione pionowo. Zgryz cęgowy jest akceptowany. Przodozgryz i tyłozgryz są niepożądane.
Policzki płaskie, nie uwydatnione.
Oczy ciemne, małe, nie wyłupiaste, o charakterystycznym u teriera wyrazie, spojrzenie pojętne i bystre. Oczy jasne lub wypukłe są wadliwe.
Uszy w formie litery ”V” noszone u boków głowy, małe, ale pasujące do wymiarów psa.
Linia ich załamania przebiega nieco ponad wierzchem czaszki. Zwisające, ciężkie uszy lub zbyt wysoko osadzone są niepożądane.
SZYJA:
O czystej linii, muskularna, średnio długa i średnio gruba, poszerza się stopniowo ku łopatkom, bez luźnego podgardla.
TUŁÓW:
Grzbiet krótki, mocny, prosty, bez oznak słabości.
Lędźwie umięśnione. Pies o krótkich lędźwiach i dobrym ożebrowaniu ma zwarte słabizny. Odległość od ostatniego żebra do biodra jest mała. Wydłużone lędźwie mogą powodować pewną słabość, wiotkość tej partii.
Klatka piersiowa głęboka (mniej więcej do poziomu łokci), nie jest szeroka. Żebra dobrze wysklepione.

OGON:
Zwykle jest kopiowany.
Ogon kopiowany: wysoko osadzony i radośnie noszony, ale nie zakręcony ponad grzbietem. Powinien być silny i gruby. Jego koniuszek znajduje się mniej więcej na tej samej wysokości, co szczyt czaszki.
Ogon niekopiowany: wysoko osadzony i radośnie noszony, ale nie zakręcony ponad grzbietem. Powinien być silny i gruby.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie całkowicie proste o silnym kośćcu.
Łopatki długie, skośne, dobrze pochylone ku tyłowi o płaskiej kości.
Łokcie prostopadłe do tułowia, w chodzie swobodnie poruszające się po jego bokach.
Kończyny tylne:
Uda długie i silne.
Stawy kolanowe dobrze ukątowane, nie są skierowane ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
Podudzia muskularne.
Stawy skokowe nisko położone. Oglądane od tyłu równoległe.
Łapy małe, okrągłe i zwarte, o grubych opuszkach i palcach umiarkowanie wysklepionych, które nie zwracają się na zewnątrz ani do wewnątrz.
RUCH:
Kończyny kierują się prosto ku przodowi. Przednie pracują swobodnie, równoległe do boków ciała. Oglądane od frontu wydają się przedłużeniem jego linii. Rozstawienie w łapach jest takie samo jak w łokciach. Kończyny tylne silnie wypychają ciało.
Umaszczenie: górne partie szyi, grzbiet i wierzch ogona są czarne lub szaro-czarne.
Pozostała powierzchnia ciała podpalana. Uszy są często ciemniej podpalane, a czarne naloty (osmolenia) mogą występować wokół szyi i na skroniach. Toleruje się skupiska białej sierści między przednimi nogami.
WYSOKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: dla samców: około 58 -61 cm,
dla suk: około 56 - 59 cm.
BŁĘDY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na stan zdrowia i samopoczucie psa.
Psy posiadające wyraźne wady fizyczne lub odchylenia psychiczne powinny być dyskwalifikowane.

czwartek, 15 sierpnia 2013

Narodowy pies Japonii AKITA INU- ma swój pomnik.

Narodowy pies Japonii AKITA INU- ma swój pomnik.

Pomnik psa Hachiko został ufundowany w kwietniu 1934 roku, a jego autorem był rzeźbiarz Teru Ando. W czasie wojny statua psa, którą wykonano z brązu, została przetopiona na potrzeby wojska. Obecny pomnik psa Hachiko wzniesiono w 1948 roku pod kierunkiem Takeshiego Ando, syna Teru Ando. Pod nazwa nippon inu, czyli po prostu "japońskiego psa" akita doczekał się państwowego protektoratu i w roku 1931 oficjalnie został ogłoszony "narodowym psem Japonii". Do dzisiaj rasa AKITA INU zachowała swój wyjątkowy status i hodowcy, a nawet właściciele pojedyńczych, wybitnych psów są, jeśli zachodzi taka potrzeba, subsydiowani przez władze lokalne.
 
Zdjęcie: Narodowy pies Japonii AKITA INU- ma swój pomnik.

Pomnik psa Hachiko został ufundowany w kwietniu 1934 roku, a jego autorem był rzeźbiarz Teru Ando. W czasie wojny statua psa, którą wykonano z brązu, została przetopiona na potrzeby wojska. Obecny pomnik psa Hachiko wzniesiono w 1948 roku pod kierunkiem Takeshiego Ando, syna Teru Ando. Pod nazwa nippon inu, czyli po prostu "japońskiego psa" akita doczekał się państwowego protektoratu i w roku 1931 oficjalnie został ogłoszony "narodowym psem Japonii". Do dzisiaj rasa AKITA INU zachowała swój wyjątkowy status i hodowcy, a nawet właściciele pojedyńczych, wybitnych psów są, jeśli zachodzi taka potrzeba, subsydiowani przez władze lokalne.